เจียงซือตนนี้ช่างงามล้ำเลิศ

ชื่อเรื่อง "เจียงซือตนนี้ช่างงามล้ำเลิศ" (สำรองชื่อ)

#เจียงซือ , #เจียงซือผู้อาภัพ , #การแก้แค้นของศพ , #สามีเป็นศพ

สถานะ : รอเขียน

(2 เล่มจบ)

*เครดิตภาพ : : weibo.com/u/3123126983

(ที่มาของไอเดียพลอตที่จู่ๆ ก็ทะลักเหมือนเขื่อนแตก)

--------------

ตั้งแต่จำความได้

ฮั่นเปาก็ติดตามและเป็นศิษย์เพียงหนึ่งเดียวของอาจารย์ที่เป็น ‘หมอเทวดา’

จนกระทั่งอายุนางได้สิบขวบปีถึงเพิ่งมาทราบ

...ว่าแท้จริงแล้วอาจาย์ของนางเชี่ยวชาญการใช้วิชามารอย่างการ ‘ปลุกศพ’

มากกว่าวิชาการฝังเข็มเพื่อช่วยชีวิตคนเสียอีก!

ฮั่นเป่าได้ยินแล้วน้ำตาก็พานไหลอาบใบหน้า

และยิ่งอาจารย์ลากนางไปขุดหาศพในผืนป่าช้าเพื่อถ่ายทอดวิชาก้นหม้อ

นางก็แทบปัสสาวะราด…

อาจารย์กล่าวไว้ว่า “เสี่ยววาวา[1]มิใช่บอกว่ากลัวเจ็บหรอกหรือ

อาจารย์เจ้าฝึกวิชามารแถมในอดีตยังเที่ยวไประรานผู้คนเขาไปทั่ว

ดังนั้นอนาคตต่อไปทั้งเจ้าและอาจารย์จะต้องมีผู้คนมาตามล้างแค้นเป็นแน่

หากเสี่ยววาวาไม่อยากถูกคนอื่นตี ก็ต้องหาเบาะเนื้อมนุษย์มาให้ถูกตีแทนพวกเรา!”

ฮั่นเปา “อาจารย์ถูกตีแทนวาวามิได้หรือ”

อาจารย์กวาดตามองฮั่นเปาจากบนลงล่าง 

“เฮ้อ... หากเจ้าโตไวกว่านี้ข้าก็คงไม่ต้องสร้างเจียงซือ[2] (ผีดิบ) 

มาเป็นเบาะรองเนื้อแทนข้าแล้วล่ะ”

ฮั่นเปา “...”

สองศิษย์อาจารย์จึงช่วยกันขุดดินจนเจอศพเพศชายผู้หนึ่งที่งามล้ำเลิศ

ฮั่นเปาเห็นแล้วก็น้ำลายไหล

จึงพาลยอมเปลี่ยนความคิด

และรับปากจะสืบทอดวิชาปลุกศพจากอาจารย์อย่างจริงจังขึ้นมา

ฮั่นเปา “อาจารย์ ข้าจะเลี้ยงหนุ่มรูปงามตัวนี้เอง”

อาจารย์ได้ยินแล้วก็ตื้นตันใจ จึงร้องบอกว่า

“ดี ดี ดี! เสี่ยววาวาคิดได้แล้วสินะ”

และเพราะศิษย์ตัวน้อยชอบศพหน้าตาดีๆ

อาจารย์จึงหมั่นเพียรเสาะหามาให้นางฝึกเลี้ยง…เอ้ย

ฝึกควบคุมจนกลายเป็นนางมารน้อยฝีมือฉกาจ

ทำให้หลังจากฮั่นเปาอายุได้ 15 ปี

ก็ถูกอาจารย์ไร้สมองทอดทิ้งไว้กับฝูงเจียงซือรูปงามเหล่านี้…

เพ้ย! เดี๋ยว! ท่านอาจารย์สมองหมู[3]!

ข้าอยู่ในวัยออกเรือนแล้วนะ

ท่านสมควรเสาะหาสามีมาให้ข้ามากกว่าศพเดินได้พวกนี้ต่างหากเล่า!

โอ๊ย! เมื่อครู่มันตัวใดกันที่บังอาจตบหัวข้า!?

--------------------------------

---

[1] เป็นชื่อแรกเกิด

[2] เจียงซือ แปลว่า ศพแข็ง

[3] คำด่าที่ใช้แทนคำ โง่

..........